45e Trofeo Joan Escola

Nu zijn we echt los. Geen trainingskoers meer, maar voor het echie! En ook niet zo’n vlak, simpel vierkantje zoals bij mijn vorige bericht, maar een serieuze omloop met ook wat klimwerk erin verstopt. Nouja, verstopt…

De plaats van handeling was ditmaal Sabadell, iets ten noordwesten van Barcelona. Anderhalf uur met de auto en een tussenstop om nog wat extra concurrentie mee te nemen in de vorm van een aantal klasbakken van West-Frisia. Het weer was goed: zonnig, niet te warm, niet te koud. Dat hadden de Spanjaarden ook door, die massaal op deze tweede elite-koers van het jaar waren afgekomen. Met 205 renners aan de start had de organisatie over belangstelling in ieder geval niet te klagen.

De renners komen van heinde en verre om hier te koersen, vooral ook omdat er in hetzelfde weekend twee wedstrijden georganiseerd worden. Op zaterdag is er de 45^e Trofeo Joan Escola en op zondag het Kampioenschap van Sabadell. Beide zijn serieuze wedstrijden met dezelfde aankomst, maar een iets verschillend parcours. Uitslagenlijsten bekijken leerde mij dat de eerstgenoemde voor mij de beste kansen gaf om mee te kunnen doen met de koers (lees: iets minder hoogtemeters).

Vanaf het vertrek werd al gelijk begonnen met hoogtmeters maken en blijkbaar wilden de Spanjaarden er snel vanaf zijn. Ondanks dat de weg de eerste 20 kilometer gemiddeld 2,5 procent omhoog liep, werd deze afgelegd met 36 kilometer per uur gemiddeld. Logisch dat de benen dus al pijn begonnen te doen. Ik kon gelukkig voldoende aanklampen om met het peloton de top te ronden. In de afdaling kon ik voldoende herstellen om op de volgende klim opnieuw van voren te beginnen. 4,8km aan 4,5% gemiddeld was voor mij opnieuw flink afzien, maar wederom kon ik met het peloton meekomen. Een klein groepje kreeg wat ruimte en op dat moment viel het gelukkig een beetje stil en kon ik weer op adem komen.

Vanaf daar was het een tijd lang heuvel op en af en sparen voor de laatste echte klim van de dag: 3,8km aan 4,5%. Ik verwachtte dat hier de klimmers nog wel zouden proberen hun slag te slaan maar verbazingwekkend genoeg bleef het tempo strak en precies zo dat ik het goed vol kon houden. Alles kwam bij elkaar en in de daaropvolgende afdaling reed ik mezelf alvast naar voren om in ieder geval goed aan de finale te beginnen. Zo kwam het dus uit dat ik in de kop van het peloton zat toen een paar sterke mannen op een korte helling nog eens op de pedalen gingen staan. Met mijn tong op het stuur sprong ik mee en met een groep van 8 pakten we een klein gaatje op het peloton.

Ik verwachtte in eerste instantie niet om makkelijk weg te blijven omdat het toch nog bijna 15 kilometer tot de streep was over een brede, dalende weg. Enigszins op reserve rijdend kregen we toch de groep aan het draaien. Het was wel snel duidelijk dat ik en een andere Nederlander, Robert-Jan Mol, bergaf fysiek in het voordeel waren. De groep bleef bij elkaar, maar wel steeds in het zicht van de grote boze wolf die het peloton was. Op 1,5 kilometer van de streep was de voorsprong misschien nog maar 10 seconden toen we een kort venijnig klimmetje op moesten. Een Spanjaard demarreerde en ik moest er een sprint uitpersen om mee te kunnen. Ietwat gesloopt gingen we dus naar een sprint toe met onze 8 man en het peloton op onze hielen.

Ik koos het wiel van Robert-Jan, de enige waarvan ik wist dat hij redelijk rap is. De sprint werd al vroeg, op 350 meter van de meet, ingezet. Ik versnelde mee, wachtte even en ging echt aan op 200 meter. Ik kwam er gelijk langs en voelde dat ik meer snelheid had. Dit moest hem worden! Met nog 100 meter te gaan laat ik Robert-Jan achter mee. Ik merk dat er verder niemand kan volgen. Nog 50 meter, ik ga het redden! Vlak voor de streep gooi ik mijn handen in de lucht en laat een oerkreet ontsnappen.

Winst! Foto: Unio Ciclista Sabadell

Deze wedstrijd had een deelnemersveld wat in de clubcompetitie niet zou misstaan en een parcours met eigenlijk teveel hoogtemeters voor een sprinterstype zoals ik. Op een dag als deze bleken de benen goed, was de moraal hoog maar bovenal leek de geïnvesteerde trainingsarbeid zich al uit te betalen. Een gigantisch gaaf gevoel! Met deze overwinning volg ik Sebastian Mora Vedri op, kersverse wereldkampioen Scratch op de baan. Niet slecht zou ik zeggen.

Foto: Unio Ciclista Sabadell