Giải Xe Đạp Quốc Tế VTV - Cúp Tôn Hoa Sen

Giải Xe Đạp Quốc Tế VTV - Cúp Tôn Hoa Sen. En dat elke dag weer, duizend keer herhaald. Dat er in Vietnam nog wat restanten van het communistische regime te vinden zijn bleek ook wel tijdens het dagelijks appèl. De eerste keer werden we hier nogal door verrast. De openingsceremonie bleek vrij uitgebreid, met mooie speeches (in het Vietnamees, waar echt geen touw aan vast te knopen is) en dansjes. Van de renners werd daarbij doodleuk verwacht een uur lang als klapvee in de brandende zon in het gelid te gaan staan, het draait natuurlijk niet om de renners. Prima voorbereiding op een koers.

Dat wij als ploeg uit Laos (ja, u leest het goed) goed voorbereid waren bleek verder wel uit het feit dat praktisch alle renners met verschillende vluchten arriveerden in startplaats Da Nang. Niels vond de reis naar de nadere kant van de wereld zelfs een beetje te kort duren en maakte dus gebruik van extra lange overstaptijden op Doha en Bangkok om zo 2 dagen reistijd bij elkaar te sparen. Uiteindelijk is alles en iedereen wel op de juiste plek terecht gekomen en konden we dus gewoon van start gaan.

De 10 etappes varieerden qua lengte tussen de 50 en 160 km en waren allemaal vlak. Volgens de organisatie omdat ze geen bergen hadden. Ik blij, ploeggenoten wat minder. Wie er vooral gelukkig mee waren, waren de lokale Vietnamese springveren. De meesten zijn kort van stuk en minstens zo breed als dat ze lang zijn. Sprinterstypes dus. Bovendien koersen ze volgens het Belgische en/of nieuwelingen-principe: volle bak demarreren, springen op alles wat beweegt en zodra je 10 meter voorsprong hebt op het peloton, naar elkaar gaan zitten kijken en de benen stilhouden.

Etappe 1 was een criterium op een hotdog-circuit. Wegkomen was dus niet makkelijk en toen het eindelijk lukte reden de 7 ontsnapten snel een mooie voorsprong bij elkaar. Gelukkig hadden wij ons mannetje JW mee die zich opofferde om de rest van de ploeg de wind uit de zeilen te nemen zodat wij het lekker konden aankijken. Dit was ook wel nodig, want de reis en de 1 uur durende hop bao (Vietnamees appèl) hadden er goed ingehakt. Dat merkte ook JW, die verder geen potten kon breken in de finale. Met een derde plek in de pelotonssprint erbij hadden we wel twee man in de top 10, dus niks te klagen.

Op dag twee bleek het land toch wel degelijk bergen te bezitten. Gelukkig werden we netjes per bus aan de andere kant van de heuvel afgezet zodat we de hoogtemeters bespaard bleven. Er werd zeer aggressief gekoerst in het eerste uur waardoor niemand weg kwam. De eerste 4 renners in het klassement zaten continue bij elkaar in het wiel en lieten elkaar niet gaan. Toen uiteindelijk toch een groep van 20 de benen nam zat de top van het klassement daar dus niet bij. De mannen uit Laos waren met drie stuks het beste vertegenwoordigd. Niels, JW en mijn persoontje probeerden de boel draaiende te houden om zo een slag te kunnen slaan in het algemeen en ploegen-klassement. Dit lukte maar moeizaam en bleek allemaal voor niks toen de leider in het puntenklassement lek reed en zijn ploeg in een ruk het peloton weer terugbracht naar de kop van de wedstrijd. In de finale wisten 3 man nog net vooruit te blijven en kwam ik niet verder dan plek 5.

Dag drie gaf weer goede kansen voor een ontsnapping. Met 160 kilometer voor de boeg was het ditmaal een stuk sneller wegkomen uit het peloton. Rick en ik zaten erbij toen er wederom 20 man de benen namen. De groep draaide, net als een dag eerder, zeer moeizaam. Dit kwam vooral omdat er nagenoeg alleen maar knechten meezaten. Blijkbaar hadden alle ploegleiders dezelfde opdracht meegegeven: probeer mee te zitten en doe verder geen kopwerk. Het gevolg was wel dat er dus in het peloton nagenoeg geen knechten meer over waren om het gat dicht te rijden. Na de tweede tussensprint begon het gerotzooi en was de samenwerking compleet zoek. Rick maakte hier goed gebruik van en wist met een andere renner te ontsnappen. Ik kon daarachter wat gaan pokeren en de vlucht beschermen. Al snel waren de koplopers uit zicht en werd ik in een zetel naar de streep gereden om zo de derde plek te veroveren. Direct na de finish ging ik op zoek naar Rick om te horen of hij de winst had gepakt. De verbazing was groot toen ik hem 1,5 minuut later alleen over de streep zag komen. Hij bleek fout te zijn gestuurd op 5 kilometer van de finish. Een nagenoeg zekere overwinning, een mooie voorsprong in het algemeen en ploegenklassement door de neus geboord. Het was dus niet zo vreemd dat ik niet echt kon genieten van mijn overwinning. Pleister op de wonde was het envelopje met 5 miljoen dong. Instant multi-miljonair.

Als beloning voor gedane inspanningen mocht ik een dag later wel van start in de blauwe puntentrui. In het algemeen klassement stond ik nu 9 seconden achter op de leider. Dit betekende dat ik de hele dag een bodyguard mee kreeg en daarmee waren mijn kansen om in de ontsnapping van de dag te komen wel verkeken. Gelukkig was er een Fransoos bereid om zich uit te sloven en in zijn eentje 120 kilometer op kop te rijden. Hij kon dit sterke staaltje niet afronden zodat we eindelijk een echte massasprint zouden krijgen. Ik werd door mijn mede-Laosi op vakkundige wijze uit de wind en van voren gehouden. Inmiddels kregen we de Vietnamese tactiek voor positioneren ook door: naar voren komen rijden en wijzen dat je bij iemand in het wiel hoort. Dit geldt blijkbaar alleen voor Vietnamezen, want bij ons deden ze wel moeilijk als we gingen wijzen. In de laatste kilometer kon ik van een andere hogesnelheidstrein gebruik maken om uiteindelijk naar de winst te sprinten. Ditmaal viel er dus echt wat te vieren, want als bonus nam ik ook de gele leiderstrui over.

Etappe vijf was een ode aan de grote Vietnamese held: een criterium rond Ho Chi Minh square. Net als het overbekende kapsel zou deze rit kort pittig worden. Nu ik in het geel mocht aantreden kreeg ik de nummer twee in het klassement als wieltjeszuiger mee. Dit is iets waar die jongen blijkbaar op heeft getraind, want op alles wat ik probeerde reageerde hij. Aan de ene kant wel grappig, aan de andere kant bloed-irritant. Gelukkig waren mijn ploeggenoten bij de les en zat er altijd wel iemand met een ontsnapping mee om te controleren. Op kop rijden was zo niet nodig en dus konden we redelijk efficiënt de koers uitrijden. In de finale werd ik wederom goed naar voren geloodst. Helaas kon ik het nu net niet afmaken en moest ik genoegen nemen met een tweede plek. Hiermee ware we niet geheel ontevreden omdat ik met de gewonnen bonificatieseconden weer wat afstand nam in het algemeen klassement. 

De zesde etappe zorgde voor een weinig spectaculaire openingsfase. Een drietal renners, zonder een van de onzen, nam de benen en het peloton ging controleren. Er waren nog meer ploegen die de slag gemist hadden dus het op kop boren konden we uitbesteden. Alles leek netjes op rolletjes te lopen en de koplopers werden langzaam binnen gehengeld. Toen we ze bijna te pakken hadden en de kopgroep uiteen viel maakten een paar renners de sprong vanuit het peloton. Hier zaten we even te slapen en nu waren de sterke ploegen wel vertegenwoordigd. Voordat we de achtervolging goed en wel op gang hadden was het al te laat en moest ik de gele trui afstaan. Nog wel wat punten voor het puntenklassement gered door weer top 10 te sprinten, maar het was toch wel jammer om zo de leiding uit handen te geven. Terugveroveren zou een lastig verhaal worden.

Met het inleveren van de leiderstrui verdween ook de gedeelde verantwoordelijkheid van het mennen van het peloton. Niels maakte hier gebruik van en sprong mee met de vroege vlucht. Dat het terugveroveren van de gele trui nu moeilijk zou zijn bleek vandaag door de kracht van de ploeg(en) van de nieuwe leider. Er was een samenwerkingsverband tussen 3 ploegen te ontwaren. De knoflookjongens (sponsor OGarlic) mochten het eerste kwart van de achtervolging voor hun rekening nemen, wat neerkwam op vooral tijd verliezen op de koplopers omdat hun kruissnelheid begrenst leek op 40 km/u. Daarna nam AGPPS (met onder andere mijn plakplaatje) het over, zodat de ploeg van de leider (inclusief 3 rappe mannen) het in de finale kon afmaken. De ontsnapping van vandaag was dus wel gedoemd te mislukken. De finale was wel uitermate boeiend want in de laatste 500 meter zaten twee haakse bochten. Omdat iedereen hier graag als eerste doorheen wilde was het een spervuur aan demarrages op zeer hoge snelheid binnen de laatste 3 km. Echte controle ontbrak en dat kostte mij de kop. Geen potten kunnen breken, wel weer top 10.

Ook etappe 8 had een boeiende finale met een wirwar aan bochten in de laatste 3 km. Voordat we daar kwamen moest er echter wel weer de obligate kansloze ontsnapping van de dag weg rijden. Ditmaal met onze ‘good old’ Lex erbij. De leidersploegen hadden het jammer genoeg wel weer goed uitgekiend en Lex werd als laatste ingerekend op zo’n 6 km van de meet. Na een dagje in het laatste wiel van het peloton te hebben gezeten hadden de mannen uit Laos nu wel voldoende energie gespaard om een sterke finale te kunnen rijden. Ik werd optimaal gepositioneerd en uit de wind gehouden. Met 200 meter te gaan kon ik uit het derde wiel mijn sprint beginnen en al snel liep ik in op de renner aan kop. Helaas zag ik een hobbel in de weg over het hoofd, waardoor mijn achterwiel opwipte. De zwieper die mijn fiets hierdoor maakte zorgde ervoor dat ik uit mijn pedaal schoot en de overwinning op mijn buik kon schrijven. Gelukkig wel overeind gebleven en snel weer ingeklikt, maar het kwaad was al geschied. Een gevoelige tik, want ik had hier het puntenklassement al kunnen beslissen.

In nagenoeg alle etappes kwamen we onderweg wel bordjes tegen met daarop het aantal kilometers tot Hanoi. Aangezien dit onze eindbestemming moest worden was het leuk om af te kunnen tellen. Vandaag zouden we dan eindelijk in Hanoi aankomen. Één lange rechte weg, eenvoudiger konden ze het niet maken. Zelfs Rick kon hier de weg niet kwijtraken. Om het de leidersploegen (ja, ze werkten nog steeds met 15 man samen) nog een beetje lastig te maken ging er vandaag een kopgroep van 13 rijden met daarbij JW en Rick om het tempo hoog te houden. Het bleek achteraf trekken aan een dood paard, maar niet geschoten is altijd mis en je weet nooit hoe een koe een haas vangt. Erg veel ruimte kregen de jongens niet en zoals gezegd was de samenwerking in de kopgroep ver te zoeken. Niet geheel verrassend werden de mannen dus in plukjes opgeraapt naarmate de finish dichterbij kwam. De finale was ditmaal niet heel spannend: afsprinten op een snelweg. Weer werd ik goed geplaatst door mijn ploeggenoten, wat een nipte tweede plek opleverde. Nog steeds in het blauw, maar nummer twee kwam nu akelig dichtbij.

Het beloofde dus een waar spektakel te worden in het afsluitende criterium. De plaats van handeling was wel briljant gekozen: rondom Hoan Kiem lake, een van de toeristische hoogtepunten van Hanoi. Het was dus niet vreemd dat er best wat publiek op afkwam. Daarnaast werd de hele wedstrijd (ook al was het maar 50 km) live op Vietnamese televisie uitgezonden. De doelen voor vandaag waren duidelijk: behoud van de puntentrui, derde plek in het algemeen klassement en het liefst ook nog de dagzege erbij. Het werd ons niet makkelijk gemaakt, want mijn grote rivaal voor deze drie doelen had ook meerdere ploegen voor zich werken. De eerste tussensprint deed het peloton al bijna in stukken scheuren. Mijn positionering en snelheid was wel goed, maar toen ik erlangs probeerde te komen werd ik vakkundig klemgereden. 1-0 voor de tegenpartij. De tegenpartij bleek ook niet vies van gemeen spel. Lex werd het stuur uit zijn handen geslagen met een valpartij tot gevolg. Door deze intimidatie waren wij als ploeg toch even goed geschrokken. Het peloton liet verder niet toe dat er iemand weg reed, dus ook in de tweede tussensprint mocht ik vol aan de bak. Hier redde ik het niet en werd ik tweede. 2-0 voor de tegenpartij. De derde plek in het algemeen klassement was dus wel min of meer zeker (2-1), maar voor de puntentrui moest ik nu voor mijn rivaal eindigen in de eindsprint. De finale was werkelijk waar snoeihard (55 km/u gedurende 2 minuten) en een groot gevecht om de juiste positie. Hier kwam ik niet lekker uit en de benen waren inmiddels ook niet zo fris meer. De winst in de etappe ging naar mijn grote rivaal (3-1), evenals het puntenklassement (4-1). Knockout.

De wedstrijd eindigde dus in een teleurstelling. Niet alleen het verlies van de puntentrui, maar ook de manier waarop er gekoerst werd gaf een rotgevoel. Je gaat in je hoofd terug naar de momenten waar je punten hebt laten liggen. Dat waren er niet veel, want ik eindigde alle etappes in de top 10. De grootste gemiste kans was dan wel toen ik uit mijn pedaal schoot in etappe 8. Als afsluiter was er dan nog wel een mooi tv-gala, waar alle prijswinnaars als helden gepresenteerd werden. Toch een beetje ‘big in Vietnam’. Het sloot wel aan bij hoe we de twee weken in Vietnam ervaren hebben: enthousiasme van het publiek, een fijne atmosfeer en prima georganiseerd. Alles bij elkaar opgeteld kunnen we als ploeg wel tevreden terugkijken. We hebben ons goed laten zien in de koers, twee keer winst, twee keer tweede, 5 puntentruien en twee leiderstruien. Kon minder. (© 2016 Rick Nobel)