Down, and out for a few weeks

Na de Omloop van de Glazen stad was ik eventjes van de wereld. Voornamelijk mentaal moest ik die tik verwerken, maar fysiek was ik ook niet ongeschonden uit de strijd gekomen. Een goede portie asfalteczeem was netjes verdeeld over mijn lichaam en dat herstel vroeg toch wel wat energie. Tel daarbij op dat ook mijn rug beurs was en mijn rechterknie weer een opdonder had gekregen, dezelfde knie die ik een paar weken in eerder in Spanje ook al had geblesseerd. Dan kun je vast begrijpen dat ik me voelde als overreden door een vrachtwagen. 

Desalniettemin wilde ik toch mee naar de Arden Challenge. Als het niet voor een persoonlijke goede uitslag was, dan wel voor het helpen van mijn (kansrijke) ploeggenoten. Deze ambitie kon eigenlijk na de eerste etappe al de prullenbak in omdat ik simpelweg het tempo bergop niet aan kon. De rechterknie werkte niet naar behoren, mijn linkerbeen kon maar tot een bepaald punt compenseren en dat leverde instant bami op. Met 1,5 been kon ik op dat niveau niet mee (mijn ploeggenoten met twee benen wel, waarvoor hulde). Duurtraining ging nog wel, maar daar was ook alles mee gezegd. Omdat ik nu toch wel graag van de klachten af wil en weer vrijuit wil kunnen fietsen dus maar een bezoek ingepland bij mijn vertrouwde fysiotherapeut Edwin.

Dat onderzoekje was afgelopen week en daar kwam uit dat mijn knieschijf naar de bami is. Dit werd vandaag bevestigd door de orthopeed na bestudering van een MRI-scan, waarop duidelijk een breuk was waar te nemen. Weet ik ook gelijk waarom mijn rechterbeen al die tijd niet mee wilde werken. Gelukkig zijn de omliggende pezen, kraakbeen en dergelijke niet beschadigd en was de breuk stabiel. Verdere ingrepen zijn godzijdank niet nodig en met een paar weken rust zou het goed moeten komen. Ik mag gelukkig wel rustig blijven fietsen, maar wedstrijden en zware belastingen zitten er voorlopig niet in. Wel balen omdat ik in deze periode in topvorm wilde zijn. Er zit nu niks anders op dan dit verlies te nemen en nieuwe doelen te stellen.