Criteriumseizoen

Één zwaluw maakt nog geen zomer, en dus maakt één criterium nog geen criteriumseizoen. Na de deceptie in Honselersdijk leek het er even op dat dit jaar mijn rondjes-om-de-kerk-seizoen wel eens overgeslagen zou worden. Een weekje knäckebröd eten heeft gelukkig tot voldoende moraal en conditie geleid om gisteren ook mijn tweede Westlandse criterium af te werken, waarmee gesteld kan worden dat het criteriumseizoen nu ook voor mij begonnen is.

De Ronde van Poeldijk had ik me niet eens voor ingeschreven, maar het zonnetje scheen en de temperatuur was prima om te gaan koersen. De sfeer bij de inschrijftafel was immer ontspannen en dat sloot perfect aan bij hoe ik me voelde. Dit bleef ook collega-coureur H. niet onopgemerkt, daar hij messcherp vaststelde dat ik er nu een heel stuk beter uitzag dan bij onze vorige ontmoeting. Als iets je moraal geeft…

Om het mezelf wederom niet lastiger dan nodig te maken stond ik weer goed vooraan bij de start. Gelukkig kon ik nu wel het tempo goed aan en me een beetje met de koers gaan bemoeien. Helaas was ik nog niet goed genoeg om mezelf in de definitieve kopgroep te fietsen. Ik zag ze wegrijden en hoopte het gat van een meter of 100 met een goede tussensprint nog te kunnen dichten. Helaas was mijn sprint niet goed genoeg. In 200 meter snoepte ik wel 50 meter van de achterstand af, waarna het gezeik begon. Hoofd tegen benen: “trap eens harder”. Benen tegen hoofd: “doe het lekker zelf”. Ik was dus gezien, maar gelukkig wel tezamen met 70 lotgenoten. Ik hield me vervolgens een tijd rustig om in de sprint voor de legendarische twaalfde plek alsnog goed voor de dag te kunnen komen. Bijna gelukt: 13^e.