Knäckebröd Köers (part I)

Zweden, het land van Zlatan, Volvo, Ikea en knäckebröd. En van een mooie zesdaagse etappekoers. Zes dagen, zes renners, zes verhalen. Een verslag van de eerste drie etappes.

De reis ving aan op een onmogelijk tijdstip, midden in de nacht van zaterdag, om aan het einde van de dag aan te komen in het pittoreske Tidaholm. De lange autorit werd onderbroken door een tochtje per varende badkuip waarmee we naar het Zweedse vasteland zouden dobberen. Deze manier van reizen is misschien niet de snelste maar wel veruit de meest comfortabele en werd verzorgd door Melior, Finnlines en J.P.Vis & zn., waarvoor superthanks*. 

Na een zeer behoorlijke eerste nachtrust werd een ontbijt van knäckebröd genuttigd alvorens op de fiets te springen voor een verkenningsrondje. Door middel van een goede planning konden in twee uur tijd maar liefst 5 van de 6 etappes verkend worden. Het zien van het parcours zorgden voor uiteenlopende ambities onder de renners. Uitspraken als ‘ik kom hier vakantie vieren’ en ‘ik zou hier nooit vakantie vieren, zo saai is het hier’ tot ‘podium moet haalbaar zijn’ waren op te tekenen uit de monden van de renners. We zouden wel zien wat de koers zou brengen.

Etappe 1

De eerste etappe van het zesluik kan met zijn lengte van 3,2 km onder de categorie prologen geschaard worden, maar naar Zweedse maatstaven is het een heuse etappe. 1 km heen, 1 km terug, 500 meter klimmen en een stuk vals plat als uitloper waren de ingrediënten voor een pittige 5-minuten inspanning. Tactisch indelen bleek nogal verschillende resultaten op te leveren. De benen van Jordi ontploften al toen hij het startblok afreed, terwijl Jos maximaal heeft gespaard om in de laatste 30 meter te kunnen sprinten. Timo had wijselijk besloten om deze week zoveel mogelijk te leren. Waar je het meest van kunt leren zijn je fouten en dus kan Timo achteraf zeggen dat hij in 3,2 km al ongewoon veel heeft geleerd. Als gevolg van al deze foutjes, waar we verder maar niet op ingaan, mag hij nu ook stellen dat het de komende dagen alleen nog maar beter kan. De prestaties lagen verder niet heel ver bij elkaar vandaan, wat voornamelijk plaatsen in de middenmoot opleverden. De beste klassering was voor Luuk met een 51^e plek, op een kleine halve minuut van de winnaar. Het vermoeden bestaat dat de Scandinavische tegenstanders zoveel harder rijden door het eten van veel knäckebröd, dus we weten wat ons te doen staat.

Etappe 2

De tweede etappe werd voorafgegaan door een rusteloze nacht, veroorzaakt door een van de renners die hier later in koers zelf nog het minste last van bleek te hebben. Verdere details gaan we ook hier niet op in. De etappe over 147 km voerde het peloton door typisch Zweeds landschap (boom, boom, weiland, boom), over kleine heuveltjes en een onverharde weg. Daarnaast werden de renners getrakteerd op typisch Zweeds weer (regen, regen, zon, regen) en sterke, typisch Scandinavische concurrenten (Vikingen, houthakkers en andere vergelijkbare types). In de eerste omloop van 21 km waren de mannen scherp genoeg om overal bij te zitten maar bleef niks weg. Wegblijven lukte een groep wel in de tweede ronde, maar nu zonder onze mannen. Het was lijdzaam toezien hoe de grote ploegen de boel plat legden en de vogel lieten vliegen. Een goede dag-uitslag konden we dus wel vergeten en ook het klassement leek zo wel verkeken. Het was nu een kwestie van overeind blijven en de koers uitrijden. Energie sparen was ook niet onbelangrijk, want na 3,5 uur koers hadden we minstens zo lang nodig om alle renners, kleding en materiaal weer schoon te krijgen. Nog 4 dagen, 4 kansen. Maar dan moeten we nog wel wat meer knäckebröd eten.

Etappe 3

Wederom werden de renners getroffen door een rusteloze nacht. Een nacht waarin een renner, niet geheel toevallig dezelfde als in de voorgaande nacht, meende een inbreker te ontwaren en vol overgave probeerde deze te overmeesteren. Nadat we de kledingtas uit zijn wurggreep hadden bevrijd en hem uit zijn slaapwandeling hadden gehaald keerde de rust terug in villa Kakelbont. Een stevig ontbijt werd naar binnen geschoven om voldoende energie te hebben voor de langste etappe van de week. De langste, niet alleen vanwege de 186-tal kilometers, maar ook vanwege het tempo. Na wat vroege schermutselingen (Jos in de eerste ontsnapping, gevolgd door een mooie chasse patat van Wouter) mocht een groep van 4 wel weg met goedkeuring van ‘de grote ploegen’. Wat volgde was controle en een dodelijk saai koersverloop, slechts onderbroken door een paar klimmetjes waarop het afzien was. Vlak voor het ingaan van de laatste ronde, op het moment dat voorin het peloton gas werd gegeven, vonden onze Scandinavische vrienden het nodig om een hoopje te maken op een van deze klimmetjes met als gevolg dat onze vakantieploeg werd gedwongen tot achtervolgen. Wouter en Luuk wisten de aansluiting nog te maken en in het peloton te finishen, Timo en Jos waren gezien. Jordi kwam in de finale door kramp, mogelijk veroorzaakt door de slechte nachtrust, niet meer vooruit. Als u zich afvraagt waar Mike is gebleven in dit verhaal, die verwarde slechte benen met een zachte achterband. Timo is inmiddels wel in de top 100 van het klassement beland. Als deze stijgende lijn zich voortzet hebben we over 4 dagen de winnaar in onze ploeg. Helaas nog maar 3 dagen te gaan.

(* copyright L. van der Wal)