Etappe 4
Na een rustige nacht
werden de mannen ruw gewekt door ‘de Jord’ die dacht dat de hele ‘crew’ zich
verslapen had. Hij meende dat het al half 9 was en het vond het nodig om dit
eerst maar te delen met zijn ploegmaats alvorens zijn telefoon te checken om te
zien dat we in werkelijkheid twee uur eerder leefden. Gelukkig waren de mannen
inmiddels wel gewend aan een verstoord slaapritme. Het geluk wilde ook dat
vandaag een criterium op het programma stond, waarvan het parcours direct langs
het gehuurde huisje voerde. Er werd dus behoorlijk relaxt naar de koers
toegeleefd. De verwachtingen voor het koersverloop waren eensgezind: snoeihard.
Een vliegrondje over totaal 52 kilometer met alleen maar Scandinavische
krachtpatsers zou vast wel uitlopen op een slijtageslag. Sommige renners sleten
wel erg snel en binnen twee ronden waren er al twee valpartijen te melden,
waarvan eentje ernstig genoeg om de koers te neutraliseren. Hierna verliep de
wedstrijd gelukkig iets meer gecontroleerd. Dit was vooral toe te schrijven aan
de tempobeulen van Tre Berg-Bianchi. De rest van het peloton mocht lekker bij
ze in het wiel gaan zitten terwijl zij een hoog tempo verzorgden. Deze tactiek
hield het midden tussen een ploegentijdrittraining en een lead-out van 50
kilometer. Bijna vanzelfsprekend kwam dus niemand weg en bezetten ze alledrie
de podiumplaatsen. De mannen van de Westland Wil Vakantie-ploeg eindigden wel
korter dan de vorige dagen, maar zijn nog enkele plaatsen verwijderd van de
Zweedse Rondemiss-kussen.
Etappe 5
Met de extra opgedane
moraal in het criterium zou vandaag dan eindelijk alle inzet van de mannen
moeten worden beloond met een klinkende zege. Het parcours lag er prachtig bij
want het stuk onverharde weg wat voorheen in de route was opgenomen is
inmiddels, godzijdank, geasfalteerd. Met het vallen van de rode vlag als teken
van het einde van de neutralisatie, viel helaas ook de regen met bakken uit de lucht.
Des gevolg was van het prachtige parcours niet veel meer te zien, werd
opschuiven onmogelijk en misten de mannen wederom de slag. De 4 kilometer lange
klim die in de route was opgenomen transformeerde het peloton in een gatenkaas.
Dit effect werd in een gatenkaas-afdaling nog verder versterkt. Na de
schermutselingen in de eerste omloop volgden een tweetal saaie rondes die nog
saaier werden gemaakt door de droevige weersomstandigheden. Helaas was Mike betrokken bij een valpartij. Zelf ontweek hij de crash, maar was hij vervolgens
kansloos toen er 85 kilo aan Viking van achter op hem inreed. Gelukkig was de
schade nog enigszins beperkt. In de laatste omloop zaten de mannen op de klim
van de dag te ver van achter en konden zij in de gatenkaas die het peloton was
geworden niet meer van voren komen om nog mee te doen om de prijzen. Jordi was
de enige die aan de kop van de gatenkaas kon blijven en sprintte nog naar een
19e plek.
Etappe 6
De nachtrust was nog
nooit zo goed geweest als nu. Of er een verband bestaat tussen de afwezigheid
van een van de renners is niet precies duidelijk, maar lijkt met een aan zekerheid
grenzende waarschijnlijkheid te kunnen worden bevestigd. De 14 kilometer
tijdrit die voor deze dag op het programma stond bood een allerlaatste kans op
succes. Omdat de renners het er al snel over eens waren dat deze kans, gezien
de concurrentie in deze etappekoers met al hun tijdritfietsen, dichte wielen en
aero helmen, toch wel héél erg klein was, werd de knop omgezet en veranderde de
wedstrijd in een verkapt WWV tijdrit-clubkampioenschap (WWVTTCK). Wie zou er
met de eer gaan strijken? Dé man in vorm, op meerdere vlakken, was ‘de Jord’.
Wouter en Luuk ontliepen elkaar niet veel bij de proloog, maar officieel is
Wouter geen WWV’er en rijdt dus buiten mededing mee voor het WWVTTCK. Jos is
waarschijnlijk beter in het analyseren van een tijdrit dan het rijden ervan, al
zou zijn dieet van knäckebröd hem een mogelijk voordeel op kunnen leveren. Mike
zou vandaag niet starten in verband met de valpartij van de dag ervoor. De
‘Dark Horse’ in dit startveld is Timo, die elke dag progressie getoond heeft en
hopelijk ook van zijn fouten heeft geleerd. Nadat de mannen gereden hadden en
één voor één het thuishonk binnendruppelden, durfde nog niemand de overwinning
te claimen. Vrijwel iedereen had naar zijn idee ondermaats gepresteerd. Een
week lang koersen zorgt blijkbaar toch voor een afname van het fysieke en
mentale vermogen om goed af te kunnen zien. De enige die vertrouwen had was ‘de
Jord’, maar die voelde zijn benen de hele week al niet. Toch was er enige
verbazing toen de uitslag kwam. Winnaar van het officieus WWVTTCK werd Luuk, op
de voet gevolgd door Timo en, buiten mededinging, Wouter. Jos pakte de vierde
plek, net voor de neus van Jordi. De verschillen ten opzichte van de rest van
het deelnemersveld, waarvan de meesten waren uitgerust met volledig TT-materiaal,
zullen we het maar niet over hebben.
Tot slot
Na een week lang koers was
het Luuk met de kortste klassering in het algemeen klassement op een 42e plaats.
Gezien de sterkte van het deelnemersveld en zijn comeback na zijn elleboogbreuk
voorwaar geen slechte prestatie. De mannen konden zich verder nog troosten met het feit dat Timo inmiddels wel was opgeklommen naar een 68e plaats in het algemeen klassement, waarschijnlijk de beste individuele verbetering van alle deelnemers. Of dit met het knäckebröd-dieet te maken heeft blijft gissen. Hoofddoelen van de renners waren om ervaring,
vertrouwen en koershardheid op te doen en achter elk van deze doelen kan nu wel
een vinkje geplaatst worden. Op naar de volgende!
Deze trip werd mede mogelijk gemaakt door:
Waarvoor zeer veel dank!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten