Ik dacht daarom dus afgelopen dinsdag lekker een uurtje te kunnen wieltjeszuigen in het peloton op het parcours van de Spartaan. Dat viel even vies tegen, want ze vlogen er werkelijk in. Eerst sloeg de paniek een beetje toe omdat ik dacht zelf niet in orde te zijn. Gelukkig was ik bij lange na niet de enige die het tempo wat hoog vond want er werden al vrij vlot bosjes renners gelost en toen de finale aanbrak was bij veel jongens ook het vuur wel een beetje gedoofd. Misschien niet helemaal het wieltjeszuigen zoals ik het voor ogen had, maar desalniettemin een fijne training.
Vandaag (donderdag) een nieuwe kans om nog wat koersritme op te doen, dit keer in Evergem, België. Een omloopje van 6,8 km over typische Belgische wegen. De dreigende regenwolken waren meer dan dreigend en het zou niet bij het ene buitje vlak voor de start blijven. De wind deed ook van zich spreken, dus was het een kwestie van alert blijven. Dit lukte vrij aardig, al wist ik toch de eerste groep van 17 te missen. Koersritme...
Daarna was ik wel scherp en kwam ik in de achtervolgende groep van 20 terecht. We draaiden netjes rond, ik deed goed mijn deel en zo kwamen we uiteindelijk weer bij de koplopers terecht waarna het hele spel opnieuw begon. Demarreren, reageren, benen weer stil houden, op het kantje, in de eerste waaier, alles. In de finale reden drie man weg en daarachter was de samenwerking ver te zoeken. Inmiddels was ik behoorlijk verkleumd van de regen, hagel en koude wind en kon ik niet veel meer dan volgen. In de sprint ingesloten geraakt, maar ik vond het allang prima: koersritme opgedaan!
Oja, en met dit weer van vandaag is het verlangen naar Girona toch wel weer sterk geworden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten