Une course déjà vu

Een nieuw wielerseizoen vraagt om nieuwe wielerverhalen. Een ‘nieuw’ verhaal schrijven is niet zo eenvoudig meer, want na al die jaren koers krijg je bijna het idee dat je alles al een keer meegemaakt hebt. Une course déjà vu. 

Toch zijn er ook voor mij weer nieuwe dingen dit jaar. Omdat ik in het vorige seizoen mijn opgebouwde conditie nooit heb kunnen uitbuiten vanwege die verdomde blessure, wil ik dit jaar voor een revanche gaan. Met nog wat Chinese koersdagen in de benen van afgelopen november kon ik mijn winterse voorbereidingen al op een hoger niveau aanvangen. Ten opzichte van vorig jaar, toen ik in april wilde pieken, liep ik nu eigenlijk een maand voor. Zodoende kwamen er voor mij ook weer nieuwe koersen en nieuwe ervaringen in beeld.

Zo kwam het voor het dat deze luie, vadsige sprinter in Spanje al leuk mee kon komen in een klimkoers. Vervolgens begon mijn Nederlandse wielerseizoen ook eindelijk eens met de traditionele seizoensopener, de Ster van Zwolle. Normaal gesproken een slachtveld, maar dit keer niet. Het resultaat was dus behoorlijk onbevredigend. Een herkansing in de thuisronde van Zuid-Holland pakte ook al niet goed uit, wederom omdat de wind ontbrak. Vroeger zou ik gesmeekt hebben om dit soort omstandigheden. Echter, de luie, vadsige sprinter van weleer is niet meer. De vorm is goed, de benen doen wat het hoofd wil, dus het hoofd wil meer.

Gelukkig was het in het criterium van Oud-Vossemeer wat het weer betreft al beter. Een nat wegdek en een stevige bries op de dijk zorgden ervoor dat er makkelijker verschillen gemaakt konden worden. Wel miste ik in eerste instantie de beslissende slag, maar dit konden de benen nog wel rechtzetten. In de finale wist ik wederom de slag te missen, met een 5^e plaats als hoogst haalbare.

Een dag later kreeg ik een herkansing, in toch weer een nieuwe koers voor mij: de Omloop van de Houtse Linies. Windkracht 5 á 6 in een open polder over smalle wegen laat het koersverloop makkelijk te voorspellen: versnippering van het peloton in duizend-en-een stukjes. Ik was bij de pinken en parkeerde mijn wagentje keurig in de eerste waaier. Helaas werd ik door een valpartij een waaier terug geworpen. We bleven zicht houden op de eerste groep en ik voelde dat de koers nog niet gedaan was. Jammer genoeg dacht mijn achterwiel daar anders over. Een lekke band kostte me ook deze tweede groep en zo mocht ik in de derde groep aanpikken om er nog wat van te maken. Ondanks deze tegenslagen wilde ik er wel voor blijven gaan. Als je goede benen hebt wil je ze ook benutten en dat lukte nog enigszins met een 16^e plek in de eindklassering.  

Fysiek gezien sta ik nu dus waar ik vooraf hoopte te staan. Nu nog zorgen dat er bijbehorende uitslagen komen. En nieuwe verhalen natuurlijk.