Giải Xe Đạp Quốc Tế VTV - Cúp Tôn Hoa Sen

Giải Xe Đạp Quốc Tế VTV - Cúp Tôn Hoa Sen. En dat elke dag weer, duizend keer herhaald. Dat er in Vietnam nog wat restanten van het communistische regime te vinden zijn bleek ook wel tijdens het dagelijks appèl. De eerste keer werden we hier nogal door verrast. De openingsceremonie bleek vrij uitgebreid, met mooie speeches (in het Vietnamees, waar echt geen touw aan vast te knopen is) en dansjes. Van de renners werd daarbij doodleuk verwacht een uur lang als klapvee in de brandende zon in het gelid te gaan staan, het draait natuurlijk niet om de renners. Prima voorbereiding op een koers.

Ronde van Haamstede

Een soepele koprol en ik sta alweer op mijn benen om de schade te checken. Een sneetje op mijn linker scheenbeen, waarschijnlijk na contact met een kettingblad, en verder niks. Mijn fiets heeft wel een flinke tik gehad maar doet het nog. Alvorens ik op de fiets stap kijk ik nog even om naar de veroorzaker van de valpartij. Die heeft het aanzienlijk slechter getroffen, maar gelukkig is hulp snel ter plaatse. Hoe is het mogelijk, weer een valpartij, ik lijk er wel een abonnement op te hebben. 

Criteriumseizoen

Één zwaluw maakt nog geen zomer, en dus maakt één criterium nog geen criteriumseizoen. Na de deceptie in Honselersdijk leek het er even op dat dit jaar mijn rondjes-om-de-kerk-seizoen wel eens overgeslagen zou worden. Een weekje knäckebröd eten heeft gelukkig tot voldoende moraal en conditie geleid om gisteren ook mijn tweede Westlandse criterium af te werken, waarmee gesteld kan worden dat het criteriumseizoen nu ook voor mij begonnen is.

Knäckebröd Köers (part II)

Bracht het eerste deel van de Knäckebröd Köers u op het puntje van uw stoel? Dan is hier het vervolgstuk over de spannende avonturen die onze vrolijke wielervrienden beleefden in het Zweedse Tidaholm.

Knäckebröd Köers (part I)

Zweden, het land van Zlatan, Volvo, Ikea en knäckebröd. En van een mooie zesdaagse etappekoers. Zes dagen, zes renners, zes verhalen. Een verslag van de eerste drie etappes.

Geen goesting

Het is niet leuk om te schrijven dat het niet lekker loopt. Vandaar ook dat het alweer even geleden is dat ik wat zinnigs op dit digitale kladblok heb gekwakt. Na mijn eerder opgelopen blessure moest ik noodgedwongen mijn ambities voor dit seizoen bijstellen. Om tijdens het herstel een doel te hebben om naartoe te werken had ik het NK niet uit mijn kalender getip-ext, maar toch met een potloodje nog onderstreept. Dat ik in topvorm aan de start zou kunnen verschijnen was dan wel uitgesloten, maar op 90% zou ik toch ook mee moeten kunnen doen voor een korte klassering.

Analyse van een sprint (deel 2)

In mijn vorige artikel suggereerde ik dat wanneer Sagan in de sprint zijn ellebogen wat naar binnen zou trekken, hij al veel sneller zou kunnen sprinten, mits zijn vermogen gelijk blijft. Deze hypothese is lastig te bewijzen zonder vergelijkingsmateriaal. Nu is er een andere renner die het afgelopen jaar zijn sprintpositie duidelijk heeft aangepast in de zoektocht naar meer snelheid. Het gaat hier om talentvolle spurtbom Caleb Ewan. Hij is pas 21 jaar, maar heeft al een behoorlijk palmares opgebouwd. Begin dit jaar baarde hij opzien door in de eerste Australische koersen een op het oog aerodynamische, maar ook riskante houding aan te nemen in de sprint.

Analyse van een sprint

Heb je het in het wielrennen over sprinten, dan denk je aan een maximale korte inspanning van ongeveer 200 meter waarbij je werkelijk alles geeft. Je kunt het trainen, dat alles geven. Heb je dat goed getraind, dan moet je natuurlijk nog zorgen dat je in de juiste positie komt om hiermee ook te kunnen winnen. Maar een goede uitgangspositie en sterke fysieke kwaliteiten leveren niet altijd de winst op. 

Laten we eens een blik werpen op onderstaande foto van de sprintaankomst in de 7e etappe van de Tour of San Luis van 2016. Van links naar rechts: Lowndes, Viviani, Sagan en Mareczko. Wie wint deze sprint?

Kantjes bijharken

Opeens heb je het: je wordt tuinman.

Als iemand nu langs het parcours van het districtskampioenschap in Hardinxveld-Giessendam loopt, zal hij kunnen zien dat alle kantjes er strak bij liggen. Mede te danken aan ondergetekende die bijna de gehele koers op het kantje heeft lopen harken. 

Injury update

It's been a few weeks since my last post. Most of that time has been spent on recovering from my broken kneecap. Recovery in this case didn't mean for me to just sit on my lazy slothful sprinters ass and wait for pain to subside and leg-strength to magically return. Instead I conjured up a plan.

Down, and out for a few weeks

Na de Omloop van de Glazen stad was ik eventjes van de wereld. Voornamelijk mentaal moest ik die tik verwerken, maar fysiek was ik ook niet ongeschonden uit de strijd gekomen. Een goede portie asfalteczeem was netjes verdeeld over mijn lichaam en dat herstel vroeg toch wel wat energie. Tel daarbij op dat ook mijn rug beurs was en mijn rechterknie weer een opdonder had gekregen, dezelfde knie die ik een paar weken in eerder in Spanje ook al had geblesseerd. Dan kun je vast begrijpen dat ik me voelde als overreden door een vrachtwagen. 

De zoektocht naar 8 extra seconden

In mijn vorige verhaaltje bleek de tijdswinst met mijn nieuwe stuur ‘slechts’ 15 seconden te zijn, in plaats van de door Bontrager beloofde 23 seconden. Nu heb ik enkele aannames gedaan om tot deze berekening te komen. Hetzelfde geldt zeer waarschijnlijk ook voor de ontwerpafdeling van Bontrager. Het aantal mogelijke variaties is bijna oneindig, dus moet je ergens iets aannemen om eventuele berekeningen uitvoerbaar te houden. 

Eerst even terug naar hun claim: “The drag-defying profile of Bontrager's RaceLite Aero Handlebar is proven to save up to 23 seconds per hour over atraditional round handlebar.” ‘To save up to 23 seconds per hour’ staat gelijk aan: Bespaar tot aan 23 seconden per uur. Het zal hier dus gaan om een geval van optimale condities. Dat je meer tijd bespaart zal zeer onwaarschijnlijk, nagenoeg uitgesloten zijn. Dat je minder tijd bespaart ligt meer binnen de lijn der verwachting. Nu zal ik eens gaan uitrekenen wat de mogelijke aannames geweest zijn van Bontrager om wel tot de 23 seconden tijdswinst te komen.

Teleurstellende Thuiswedstrijd

Mijn eerste Hollandse koers van het jaar, thuiswedstrijd Omloop van de Glazen Stad, is uitgelopen op een deceptie. Eigenlijk heb ik nog helemaal geen zin om erover te schrijven, maar misschien dat ik op deze manier de teleurstelling een beetje kan verwerken. 

Foto: Harfoto.nl

Koersritme

De voorbereiding zit erop, het seizoen vangt voor mij nu ook aan. Aanstaande zondag is mijn eerste grote doel van dit jaar, de Omloop van de Glazen Stad. Een koers die mij wel ligt en bovendien als thuiskoers aangemerkt kan worden. Extra motivatie dus om hier wat moois te laten zien. Nu heb ik alleen nog wat twijfel over hoe ik al dat klimwerk onder de Spaanse zon heb verteerd.

23 seconden winst! (of toch niet?)

Laatst heb ik een nieuw stuur aangeschaft voor op mijn racefiets. Niet omdat ik ontevreden ben met mijn oude stuur, want die pakt heerlijk beet, is stijf genoeg en zorgt dat ik in de juiste houding kan zitten. Wat dat betreft was er geen reden om verder te kijken naar een ander stuur. ‘Marginal gains’ zijn de toverwoorden die rondzingen in het huidige topwielrennen en ik heb maar eens gekeken waar die voor mij te behalen zijn.

Just say hello

As I'm staying here in Girona with Campo Bicicleta for about one and a half month, I got plenty of time to discover why this place attracts so many professional cyclists. To be honest, to uncover most of the upsides this place on earth has to offer to the avid cyclist, you don't really need more than a week.

45e Trofeo Joan Escola

Nu zijn we echt los. Geen trainingskoers meer, maar voor het echie! En ook niet zo’n vlak, simpel vierkantje zoals bij mijn vorige bericht, maar een serieuze omloop met ook wat klimwerk erin verstopt. Nouja, verstopt…

Cuántas flechas?

Zo, de eerste serie trainingskoersen zitten erop. Hier vlak bij Girona, in het pittoreske (lees: uit oude ruïnes bestaande) Peratallada, worden in het vroege voorjaar wekelijks trainingswedstrijden georganiseerd. Ondanks het vreemde tijdstip dat de organisatie heeft uitgekozen, namelijk een doordeweekse woensdag, stikt het hier toch elke week van de fanatieke wielrenners (lees: werklozen en ander volk dat niks beters te doen heeft op een woensdagochtend). Zo ook ik dus. Een verslag van de koers van afgelopen woensdag 2 maart.

Over jam en wc-papier

Een dikke week in Girona en we kunnen weer een prachtig trainingskamp met de Westland Wil Vooruit Elite & Belofte ploeg bijschrijven. Het is een week geweest waarin veel is getraind (ruim 30 uur), hard is getraind, veel is geleerd, veel is gelachen en een hoop jam en wc-papier is overgebleven.

Westland Wil Vooruit in Girona

Het jaarlijkse trainingskamp van WWV is weer begonnen. Wederom in het Spaanse Girona, thuishaven van zoveel wielerprofs. De keuze hiervoor is dus niet lastig uit te leggen. De omgeving leent zich uitstekend om goed te kunnen trainen. Voldoende heuvels en pittige klimmen, maar ook genoeg afwisseling met vlakke stukken zodat je niet persé in het bezit hoeft te zijn van klimgeit-genen om het toch naar je zin te hebben.

Een klein pannenkoekje

De eerste weken van dit nieuwe jaar heb ik me allesbehalve fit gevoeld. 2015 eindigde met twee weken vakantie (Costa Rica is echt een aanrader als je een beetje van natuur houdt!), terwijl ik het afgelopen jaar nooit langer dan 4 dagen achter elkaar níet heb gefietst. Dat was dus even afkicken. Voor de geest was het in wel een heerlijke afwisseling en zo ben ik in ieder geval mentaal en fysiek fris aan het nieuwe jaar begonnen.

Nil volentibus arduum!

With an awesome Asian adventure, I ended my 2015 cycling season on a high note. For me, it felt like some sort of a breakthrough, and just the thing I needed to keep myself motivated throughout this winter in preparation for a new cycling season. As I had the option of staying with the CCN cycling team for the 2016 season, I knew that there was appreciation for what I’d done. I will, however, stay with my club team Westland Wil Vooruit for the third consecutive year.

For this year the team got some extra firepower for the classics, as multiple riders came back after spending some time with other teams. This, together with the motivated team staff, allows for the team to not only have a shot at the overall classification in the Dutch Club Competition, but also go head to head with Continental teams in the Topcompetition and several UCI races. I’m really looking forward to the challenge of competing with the best semi-professionals.

With such a nice bunch of good riders, it’s hard not get excited for the upcoming season. So far the team training on the past few Saturdays has proven that the team houses a lot of talent. The Team goals of winning the club competition and becoming the best Dutch club team are objectives that I would like to contribute to. Besides that, I’d love to finally take a classics win, which so far seems to be elusive. With the proper training and aforementioned morale boost, nothing should be impossible in the upcoming cycling season. Nil volentibus arduum!

De weg naar het beloofde bami-land

Een beetje WTOS’er gaat graag naar de Bami. En waar kun je nu beter naar de Bami gaan dan in China, het beloofde Bami-land? Ik hoefde er dus niet lang over na te denken toen mij gevraagd werd om weer de Tour of Poyang Lake te rijden, een 11-daagse etappekoers in de Chinese provincie Jiangxi.

Goede voornemens

Een nieuw jaar vraagt traditioneel om goede voornemens. Hier heb ik zelf een hekel aan. Niet omdat ik bang ben om mijn goede voornemens uiteindelijk te breken, maar vooral omdat ik geen specifieke dag nodig heb om hiermee te beginnen.
Desalniettemin lijkt de eerste dag van het jaar me wel een mooie gelegenheid om mijn weblog weer nieuw leven in te blazen (met een veel logischer naam natuurlijk). De aanleiding hiervoor is te vinden in mijn meest recente fietsavonturen waarbij ik wat meer van de wereld heb ontdekt. Omdat foto's alleen het hele verhaal niet vertellen heb ik daarbij ook een stukje tekst geschreven. Uiteraard van ten minste 1001 woorden, anders is het zinloos. Dit vond ik leuk om te doen en om het nog leuker te maken deel ik dit graag met jou als lezer.
Mijn goede voornemen: minstens elke twee weken een bericht posten. (dus aan het einde van 2016 minstens 26 posts).
De beste wensen voor 2016!